غزل سیصدوسه حافظ

شممت روح وداد و شمت برق وصال    بیا که بوی تو را میرم ای نسیم شمال

احادیا بجمال الحبیب قف و انزل           که نیست صبر جمیلم ز اشتیاق جمال

حکایت شب هجران فروگذاشته به      به شکر آن که برافکند پرده روز وصال

بیا که پرده گلریز هفت خانه چشم       کشیدهایم به تحریر کارگاه خیال

غزل سیصدودوم حافظ

خوش خبر باشي اي نسيم شمال      كه به ما مي رسد زمان وصال

قصه العشق الاانفصام لها              صمت هاهنا لسان القال

ما لسلمي و من بذي سلم             اين جيراننا و كيف الحال

عفت الدار بعد عافيه                    سالوا حالها عن الاطلال

في جمال اكمال نلت مني              صرف الله عنك عين كمال

غزل سیصدویک حافظ

ای دل ریش مرا بر لب تو حق نمک        

    حق نگهدار که من می روم الله معک

تویی آن گوهر پاکیزه در عالم قدس      

         ذکر خیر تو بودحاصل تسبیح ملک

در خلوص منت ار هست شکی بجربه کن

      کس عیار زر خالص نشناسد  ومحک

غزل سیصد حافظ

هزار دشمنم ار میکنند قصد هلاک       گرم تو دوستی از دشمنان ندرام باک چ

مرا امید وصال تو زنده می دارد      وگرنه هر دمم از هجر تست بیم هلاک

نفس نفس اگر از باد نشنوم بویت      زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک

رود ره خواب د چشم از خیال تو هیهات      بود صبور دل اندر فراق تو حاشاک

اگر تو زخم زنی به که دیگری بمرهم    وگرتو زهر دهی به که دیگری تریاک

غزل دویست ونودونهم حافظ

اگر شراب خوری جرعه ای فشانبرخاک     از گناه که نفعی رسد به غیر چه باک

برو به هرچه داری بخور دریغ مخور            که بی دریغ زند روزگار تیغ هلاک

به خاک پای تو ای سروناز پرور من             که روز واقعه پا وامگیرم از سرخاک

غزل دویست ونودوهشتم حافظ

مقام امن و می بیغش و رفیق شفیق            گرت مدام میسر شود زهی توفیق

جهان و کار جهان جمله هیچ بر هیچ است          هزار بار من این نکته کردهام تحقیق

دریغ و درد که تا این زمان ندانستم                      که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق

به مومنی رو و فرصت شمر غنیمت وقت              که در کمینگه عمرند قاطعان طریق

بیا که توبه ز لعل نگار و خنده جام                        حکایتی ست که عقلش نمیکند تصدیق

غزل دویست ونودوهفت حافظ

زبان خامه ندارد سر بیان فراق          وگرنه شرح دهم با تو داستان فراق

رفیق خیل خیالیم وهم رکیب شکیل      قرین آتش هجران و هم قرآن فراق

دریغ مدت عمرم که بر امید وصال        به سر رسید و نیامد به سر زمان فراق

سری که بر سرگردون به فخر می سودم   به رساتان که نهادم ب آستان فراق

غزل دویست ونود وششم حافظ

طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف            گر بکشم زهی طرب وربکشد زهی شرف

طرف کرم زکس نبست این دل پر امید من      گرچه سخن همی برد قصه من به هر طرف

از خم ابروی توام هیچ گشایشی نشد            وهه درین خیال کج عمر عزیز شد تلف

ابروی دوست کی شود دستگش خیال من           کس نزده ست ازین کمان تیر مراد بر هدف

غزل دویست و نودوپنجم حافظ

سحر به بوی گلستان دمی شدم درباغ    که تا چو بلبل بیدل کنم علاج دماغ

به چهره گل سوری نگاه می کردم            که بود در شب تیره به روشنی چوباغ

چنان به حسن و جوانی خویشتن مغرور   که داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ

گشاده نرگس رعنا زحسرت آب از چشم    نهاده لاله ز سودابه جان ودل صد داغ

غزل دویست و نود و چهارم حافظ

در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع      شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع

روز و شب خوابم نمیآید به چشم غم پرست بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع

رشته صبرم به مقراض غمت ببریده شد          همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع