دارکوب سبز European Green Woodpecker با نام علمی: Picus Virdis . اندازه اش بین 31 تا 36 سانتیمتر و طول بالهایش بین 45 تا 51 سانتی متر است. نر و ماده این پرنده هم شکل هستند، دارکوبی است بزرگ با سطح پشتی سبز تیره ، سطح شکمی سبز مایل به خاکستری کمرنگ و تارک قرمز که دمگاه و قسمت پایین پشت آن زرد رنگ میباشد که این زردی هنگام پرواز بیشتر خود نمایی می کند. طرفین سر و نوار شاربی خیلی پهنی دارد که وسط آن قرمز می باشد . پرنده نابالغ کمرنگتر است و به طور مشخص خالخال و رهراه است. منقار و پاهایش خاکستری است، با بدنی قائم و بهطور آهسته روی زمین جست می زند . پروازش موجی و پردامنه است و بین هر حرکت بالا رفتن ، بالبستهرویهای نسبتا طولانی دارد. روتنه کاملا سبز، سر دارای لکه های قرمز، زیر تنه سبز زیتونی و دمگاه زرد مایل به سبز با زرد کمرنگاست. پرنده ی ماده فاقد لکه های قرمز در نوار سیاه سبیل است، اما هر دو جنس با تارک کاملا قرمز و چشمان سفید؛ که با رنگ سیاه احاطه شده است، دیده میشود.
دارکوب سبز از پرندگان خانواده دارکوبها است. این دارکوب اروپایی آسیایی بر خلاف بسیاری از دارکوبها بیشتر وقت خود را روی زمین میگذراند او از حشرات تغذیه میکند و در شکار مورچه بهوسیله زبان خیلی بلندش متخصص است او زبان خود را در زمانی که به آن احتیاج ندارد در داخل جمجمه اش میپیچاند و جمع میکند اما وقتی زبانش را بیرون میآورد و دراز میکند طول زبانش چهار برابر طول بدنش میشود.در پرنده ی جوان ؛ روتنه با خال های کمرنگ و زیر تنه ، سر و دم با رگه های شکسته یا خال های تیره ای پوشیده شده است. د رپرواز، سبز رنگ با حاشیه بیونی بال ها به رنگ سفید خالدار به نظر می آید. پروازش موجی، با بالا و پایین رفتن بسیاری همراه و بال هایش پهن گرد، دم نسبتا کوتاه با انتهای تیز، دیده می شود. اغلب روی زمین درحال تغذیه از مورچه هاست.
این پرستو پرنده ای پر سرو صداست و صدایش شبیه «که جو که جو که جو» و در هنگام نمایش های جنسی، قوی و شبیه «که لو – که لو- که لو- که لو» شنیده می شود ودر جنگل های خزان کننده ، پارک ها، کشتزارهاو زمین های غیر محصور با درخت های پراکنده به سر برده و در سوراخهایی که در درخت ها ایجاد کرده، آشیانه می سازد.در ایران بومی و فراوان است و چنین به نظر می رسد که این پرنده، در حال حاضر، نیازی به برنامه ی ویژه حفاظتی ندارد و حرام گوشت از نظراسلام بحساب امده است