غزل دویست وسی وسوم حافظ

دست از طلب ندارم تا کام من برآید      یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید

بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر       کز آتش درونم دود از کفن برآید

بنمای رخ که خلقی واله شوند و حیران          بگشای لب که فریاد از مرد و زن برآید

جان بر لب است و حسرت در دل که از لبانش   نگرفته هیچ کامی جان از بدن برآید

غزل دویست وسی ودوم حافظ

بر سر آنم که گر ز دست برآید    دست به کاری زنم که غصه سر آید

خلوت دل نیست جای صحبت اضداد     دیو چو بیرون رود فرشته درآید

صحبت حکام ظلمت شب یلداست      نور ز خورشید جوی بو که برآید

بر در ارباب بی‌مروت دنیا          چند نشینی که خواجه کی به درآید

 غزل دویست و سی ویکم حافظ

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید

           گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید

گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز

            گفتا ز خوبرویان این کار کمتر آید

گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم

            گفتا که شب رو است او از راه دیگر آید

غزل دویست وسی ام حافظ

اگر به باده مشکین دلم کشد شاید     که بوی خیر ز زهد ریا نمی‌آید

جهانیان همه گر منع من کنند از عشق           من آن کنم که خداوندگار فرماید

طمع ز فیض کرامت مبر که خلق کریم   گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید

مقیم حلقه ذکر است دل بدان امید     که حلقه‌ای زسر زلف یار بگشاید

بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد

دولت خبر ز راز نهانم نمی‌دهد

از بهر بوسه‌ای ز لبش جان همی‌دهم

اینم همی‌ستاند و آنم نمی‌دهد

مردم در این فراق و در آن پرده راه نیست

یا هست و پرده دار نشانم نمی‌دهد

زلفش کشید باد صبا چرخ سفله بین

کان جا مجال بادوزانم نمی‌دهد

چندان که بر کنار چو پرگار می‌شدم

دوران چو نقطه ره به میانم نمی‌دهد

غزل دویست وبیست وهشتم حافظ

گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود         پیش پایی به چراغ تو ببینم چه شود

یا رب اندر کنف سایه آن سرو بلند              گر من سوخته یک دم بنشینم چه شود

آخر ای خاتم جمشید همایون آثار              گر فتد عکس تو بر نقش نگینم چه شود

واعظ شهر چو مهر ملک و شحنه گزید           من اگر مهر نگاری بگزینم چه شود

غزل دویست و بیست و هفتم حافظ

گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود     تا ریا ورزد و سالوس مسلمان نشود

رندی آموز و کرم کن که نه چندان هنر است     حیوانی که ننوشد می و انسان نشود

گوهر پاک بباید که شود قابل فیض                 ور نه هر سنگ و گلی لؤلؤ و مرجان نشود

اسم اعظم بکند کار خود ای دل خوش باش     که به تلبیس و حیل دیو مسلمان نشود

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود

وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر

آری شود ولیک به خون جگر شود

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه

کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود

از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان

باشد کز آن میانه یکی کارگر شود

ای جان حدیث ما بر دلدار بازگو

لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود

غزل دویست وبیست وپنجم حافظ

ساقی حدیث سرو و گل و لاله می‌رود

         وین بحث با ثلاثه غساله می‌رود

می ده که نوعروس چمن حد حسن یافت

        کار این زمان ز صنعت دلاله می‌رود

شکرشکن شوند همه طوطیان هند

غزل دویست و بیست وچهارم حافظ

خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود     به هر درش که بخوانند بی‌خبر نرود

طمع در آن لب شیرین نکردنم اولی      ولی چگونه مگس از پی شکر نرود

سواد دیده غمدیده‌ام به اشک مشوی که نقش خال توام هرگز از نظر نرود

ز من چو باد صبا بوی خود دریغ مدار     چرا که بی سر زلف توام به سر نرود