غزل دویست وشصت وسوم حافظ

 بیا و کشتی ما در شط شراب انداز     غریو و ولوله در جان شیخ و شاب انداز

مرا به کشتی باده در افکن ای ساقی   که گفته اند نگویی ک نود رآب انداز

زکوی میکده بر گشته ام زراه خطا       مراد دگر زکرم بار ره صواب انداز

بیار زان می گلرنگ مشکبو جامی         شرار رشک و حسد د دل گلاب انداز

اگر چه مست خرابم تو نیز لطفی کن    نظر برین دل سرگشته خراب انداز

غزل دویست وشصت ودوم حافظ

حال خونین دلان که گوید باز               و از فلک خون خم که جوید باز

شرمش از چشم می پرستان باد        نرگس مست اگر بروید باز

جز فلاطون خم نشین شراب               سر حکمت به ما که گوید باز

هر که چون لاله کاسه گردان شد       زین جفا رخ به خون بشوید باز

نگشاید دلم چو غنچه اگر                  ساغری از لبش نبوید باز

غزل دویست وشصت ویکم حافظ

درآ که در دل خسته توان درآید باز                 بیا که در تن مرده روان درآید باز

بیا که فرقت تو چشم من چنان در بست         که فتح باب وصالت مگر گشاید باز

غمی که چون سپه زنگ ملک دل بگرفت        ز خیل شادی روم رخت زداید باز

به پیش آینه دل هر آن چه می‌دارم                  بجز خیال جمالت نمی‌نماید باز

غزل دویست وشصتم حافظ

ای سرو ناز حسن که خوش می‌روی به ناز

        عشاق را به ناز تو هر لحظه صد نیاز

فرخنده باد طلعت خوبت که در ازل

         ببریده‌اند بر قد سروت قبای ناز

آن را که بوی عنبر زلف تو آرزوست

غزل دویست وپنجاه و نهم حافظ

منم که دیده به دیدار دوست کردم باز   چه شکر گویمت ای کارساز بنده نواز

نیازمند بلا گو رخ از غبار مشوی          که کیمیای مراد است خاک کوی نیاز

ز مشکلات طریقت عنان متاب ای دل   که مرد راه نیندیشد از نشیب و فراز

طهارت ار نه به خون جگر کند عاشق    به قول مفتی عشقش درست نیست نماز

غزل دویست و پنجاه و هشتم حافظ

هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز   ز روی صدق و صفا گشته با دلم دمساز

روندگان طریقت ره بلا سپرند                   رفیق عشق چه غم دارد از نشیب و فراز

غم حبیب نهان به ز گفت و گوی رقیب            که نیست سینه ارباب کینه محرم راز

اگر چه حسن تو از عشق غیر مستغ نیست     من آن نیم که از این عشقبازی آیم باز

چه گویمت که ز سوز درون چه می‌بینم            ز اشک پرس حکایت که من نیم غماز

غزل دویست و پنجاه و هفتم حافظ

روی بنمای و مرا گو که زجان دل برگیر     پیش شمع آتش پروانه به جان گو در گیر

در لب تشنه ما بنی ومدار آب دریغ         به سر کشته خویش آی و زخاکش بر گیر

ترک درویش مگیر ار نبود سیم و زرش   در غمت سیم شمار اشک و رخم را زر گیر

چنگ بنواز و ساز ار نبود عود چه بالک           آتشم عشق و دلم عود و تنم مجمر گیر

غزل دویست و پنجاه و ششم حافظ

نصيحتی کنمت بشنو و بهانه مگير

         هر آن چه ناصح مشفق بگويدت بپذير

ز وصل روی جوانان تمتعی بردار

          که در کمينگه عمر است مکر عالم پير

نعيم هر دو جهان پيش عاشقان بجوی

غزل دویست و پنجاه و پنج حافظ

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن

وین سر شوریده بازآید به سامان غم مخور

گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن

چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت

دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور

هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب

باشد اندر پرده بازی‌های پنهان غم مخور

غزل دویست و پنجاه وچهارم حافظ

دیگر ز شاخ سرو سهی بلبل صبور                گلبانگ زد که چشم بد از روی گل به دور

ای گلبشکر آن که تویی پادشاه حسن            با بلبلان بی‌دل شیدا مکن غرور

از دست غیبت تو شکایت نمی‌کنم                تا نیست غیبتی نبود لذت حضور

گر دیگران به عیش و طرب خرمند و شاد         ما را غم نگار بود مایه سرور